www.ribar.com.mk

_________________
Не оди по туѓите чекори, бидејќи нема да оставиш трага .

Австралијците на целиот свет му раскажуваат дека мушичарењето потекнува од Македонија

Тасманија деновиве одбележува 150 години откако пастрмката пристигнала на територијата на овој остров во близина на Австралија. Јубилејот деновиве го одбележа и австралискиот Музеј на риболов со мушичка во Kларендон во близина на Ивандејл. Волонтерот и координатор во Музејот, Бред Гоун, на посетителите им ја раскажува приказната за пастрмката. А најчесто ја почнува со зборот - Македонија.

- Овој месец одбележуваме 150 години од пристигнувањето на пастрмката во Тасманија од Англија. Сепак, ловењето риба со мушичка т.н. мушичарење има многу постара приказна. Античките извори велат дека луѓето во Македонија користеле форма на мушичарење за да уловат риби уште пред 2.000 години. Пред повеќе од 400 години еден човек во Јапонија искористил бамбусов стап, свилен конец и мамка од свилена буба за да улови риба - раскажува Гоун.

Историските извори велат дека првите записи за употреба на вештачки мушички за ловење риба се од Kлавдиус Аелијанус кон крајот на 2 век. Тој ја опишал практиката на македонските риболовци на реката Астреаус.

Рибите полудуваат од бојата

Интернет-енциклопедијата „Википедија“ пренесува:

- ...Тие испланираа стапица за рибите. Зацврстија црвена волница околу куката, а на волницата ставија два пердува од петел кои излегуваат под волнениот дел. Стапот со кој ловат е долг шест метри, а конецот е со иста должина. Тогаш тие ја фрлаат својата мамка. Рибите, привлечени и полудени од бојата, доаѓаат директно до неа мислејќи дека ќе се нагостат вкусен оброк. Ја отвора устата, се фаќа на јадицата и добива горчлив оброк - станува заробеник - опишува тој во книгата De Natura Animalum.

Аелијанус бил римски патописец и учител роден во околината на Рим. Неговото дело е составено од 17 книги. Тој напишал дека помеѓу Берчеа и Солун тече реката Астраус (сливно подрачје на реката Струма), во која живеат риби со пеги на кожата. Блогот prirodaribolovzdravahrana1 пренесува дел од неговиот текст:

„Kако точно се викаат тие риби прашајте ги Македонците што живеат таму. Таа риба се храни со мушички што летаат околу реката и се разликуваат од мушичките што живеат на други места. Тие не изгледаат ниту како оси ниту како бумбари или пчели. Може да се каже дека се големи како бумбари, бојата им е слична како на осите, а брмчат како пчелите. Овие мушички се ројат околу реката и таму се хранат. Тамошните жители ја нарекуваат Hippouros. Во потрага по храна мушичката лета над самата вода, чиј лет нормално го забележуваат рибите. Тие се приближуваат нечујно да не го исплаши својот плен и во моментот кога ќе се најде во сенка на мушичката, рибата ја голта и се нурнува во длабочината на реката. За да ја измамат рибата, а да не употребуваат мушички, Македонците измислиле ракотворба со која ги ловат рибите - пишува блогот.

Пастрмката преживеала, но не и лососот

И мрестилиштето на пастрмка во долината Дервент во Тасманија одбележува 150 години од донесувањето на пастрмката на јужната хемисфера од планетава. Икри од пастрмка во 1864 година биле донесени со брод од Англија во мрестилиштата северно од Хобарт. Биле спакувани во кутии со мов и мраз. Икри од лосос биле транспортирани во истата деликатна, тримесечна операција, но преживеале само јајцата од пастрмката.

Икрите се извеле неколку недели откако пристигнале во новата животна средина. Рибите биле пуштени во околната река Пленти и во планинските езера на Тасманија. Потоа биле испратени во Викторија, Нов Зеланд и во Јужна Африка.

Џон Дигл од Kопнените рибарници на Тасманија вели дека ловењето пастрмка прераснало во голема индустрија во Тасманија, со 28.000 риболовци, кои секоја година си ја пробаат среќата.

- Годишно индустријата може да генерира 50 до 100 милиони. Повремените рибари, пак, донесуваат пари во економијата исто како локалните риболовци, кои даваат голем придонес во регионалната економија на Тасманија - вели Дигл.

Лососовите Езера денес се главно туристичка атракција, кои годишно привлекуваат околу 30.000 туристи. Дигл вели дека некои рибари с` уште ловат на ова езеро. Повеќе од 4.000 луѓе присуствуваа на локацијата во чест на одбележувањето на јубилејот.
#

_________________
Животот е досадното време помеѓу два риболовни излета...

Nemam go videno do sega...

Nisto ova ne e tocno, kakva wikipedija kakov wikiliks osnovite i pocetocite na musickaruvanjeto vo svetot i na site svetovi se od clenovi tokmu na ovoj forum a koi se otkri si sam.

_________________
Podobro da si malku lud, otkolku da si malku pameten

Еве еден убав текст со дополнително истражување за првите записи (да, записи, не почетоци) за мушичарењето

___________________________________________________________________

Prvi opis mušičarenja

Prvi za sada poznati zapis o mušičarenju objavljen je u knjizi De Natura Animalium (Vol. XV) čiji autor je rimski spisatelj Claudius Ælianus (170 – 230 n.e.), koji se danas obično naziva Elijan. Ovaj kratki tekst često je citiran, ali obično ga je teško naći u integralnom obliku.
Zbog toga ga ovde donosimo u celosti:

Čuo sam, i mogu da vam pričam o načinu ribolova u Makedoniji, koji je sledeći: između Beroae (današnje ime Verija) i Tessalonicae (Solun) teče reka Astraeus. U njoj žive ribe sa pegama na koži, ali kako ih tamo zovu najbolje je da pitate Makedonce. Te ribe se hrane mušicama koje lete oko reke i koje se razlikuju od mušica koje drugde žive. One ne izgledaju kao ose, niti liče na bumbare, pa čak ni na pčele, iako imaju neke od osobina pomenutih insekata. Moglo bi se reći da su velike kao bumbari, da im je boja slična kao kod osa, a da zuje kao pčele. Lokalni stanovnici ih zovu Hippourus. Ove mušice se roje oko reke i tamo traže svoju hranu. Tom prilikom opažaju ih ribe koje žive u reci. Kada riba primeti Hippourus-a na površini, ona mu se bešumno prikrada, pazeći da ne uplaši svoj plen. U momentu kada se nađe u senci mušice, riba otvara usta i guta je, baš kao što vuk prepada ovcu ili kao što orao ulovi gusku. Pošto to uradi, riba zaranja u dubinu ispod zatalasane vode. Iako ribolovci znaju za sve ovo, oni ne koriste te mušice kao mamac za ribe, pošto one kada ih ljudska ruka dodirne gube prirodan izgled, njihova krila se raspadaju i uvenu pa ribe ne žele da ih jedu niti da se približavaju takvoj mušici, jer im neki tajanstveni instinkt govori da su te mušice bile ulovljene. Svojom veštinom ribolovci ipak uspevaju da prevare ribe pomoću sledeće rukotvorine. Oni namotaju crvenu vunu oko udice i za tu vunu pričvršćuju dva pera, kakva rastu ispod petlove rese (podgušnjaka), a imaju boju voska. Štap za pecanje je dug šest stopa, a isto toliko i struna. Ribolovci zabacuju taj mamac, pa riba privučena i uzbuđena bojom prilazi, zamišljajući da će se dobro najesti, široko otvara usta i kači se na udicu.

Elijanov tekst je vrlo zanimljiv, kao što se može videti. Za njim su ostale brojne, do danas nerešene dileme, među kojima se ističu sledeće:

1. koja današnja reka je bila Astraeus,
2. koji insekt je bio Hippourus,
3. kako je vezivana crvena mušica?

O tim, i mnogim drugim pitanjima vezanim za ovaj interesantan tekst postoji mnogo teorija i mogućih odgovora. Važno je primetiti nešto u vezi sa tim tekstom: Elijan ni jednom rečju ne govori da je mušičarenje izmišljeno u Makedoniji, što su mnogi zaključili, čitajući ga. Mesto gde je prvi put ljudima palo na pamet da stvore veštačke mušice i love ribe na njih do danas nije sa sigurnošću otkriveno, i mi se time nećemo baviti u ovom tekstu. Takođe smatramo da je na osnovu Elijanovog opisa nemoguće sa sigurnošću reći koji insekt je bio Hippourus, kao i zbog čega je on imitiran mušicom crvene boje. Ono što se može ustanoviti sa određenom dozom tačnosti je lokacija Astraeusa, pošto je prilično precizno definisana, a navedeni gradovi postoje danas kao što su postojali i u Elijanovo doba.
O tome koja današnja reka je verovatan antički Astraeus mi smo ranije pisali u više tekstova koji su objavljeni u domaćoj i stranoj štampi. Te ranije članke, ako vas interesuje možete pročitati na našem Internet sajtu (http://www.flyandtrout.com). Ukratko, posle dosta pretraživanja literature, ali i nekoliko odlazaka u Grčku i obilaska terena, došli smo do zaključka da je to reka koja se zove Arapica i koja protiče kroz mesto Nausa (Naousa), nekih 70km od Soluna.


Današnja situacija u posmatranoj oblasti, numerisane reke su: 1. Galikos, 2. Vardar, 3. Ludijus, 4. Haliakmon, 5. Regionalni kanal, 6. Arapica, 7. Kutika.


Karta iz 1707. čiji autor je čuveni kartograf De L’Isle

Do Arapice, što na grčkom znači „Mala Crna Reka”, došli smo metodom eliminacije. Ona je praktično jedina reka na kojoj su „ribe sa pegama na koži” mogle da se love na veštačke mušice u Elijanovo doba.


Arapica u Agios Nikolaos-u


Reka na kojoj bi se i danas moglo mušičariti

Arapica izvire iz snažnog vrela, koje se nalazi ispod krečnjačkog brda, u parku koji se zove „Agios Nikolaos” (Sveti Nikola).


Izvor Arapice

On je oko 2km udaljen od grada Nausa i oko 20km od Verije. Do Nause reka teče u pravcu istok-zapad, a zatim menja kurs u severo-zapadnom pravcu, prolazeći kroz mesta Levkadija i Kopanos u nizijskoj makedonskoj dolini. U Nausi se na reci nalaze čuveni vodopadi.
Njena čista i hladna voda je odlično stanište za pastrmke, gotovo u celom toku. Ribolov je zabranjen, ali se u gornjem toku nalazi veći broj pastrmskih ribnjaka, a i u reci živi značajna populacija kalifornijskih pastrmki. Sve to ukazuje da se radi o reci u kojoj su vrlo pogodni uslovi za život salmonida.

Ono što posebno želimo da istaknemo je da se Arapica nalazi u turistički veoma atraktivnom kraju, što svakome ko je zainteresovan za to, da li je ona zaista Astraeus ili nije, pruža mogućnost da tamo ode i donese sopstveni zaključak. Agios Nikolaos je zaštićeni park prirode i omiljeno izletište, u kome postoje odlični uslovi za smeštaj i odmor, a čitav kraj oko Nause je čuven po izvanrednom vinu i ovčijem siru. Tamo ima više hotela i lepih restorana, i to mesto može biti prava lokacija za odmor od velikih vrućina, koje vladaju na morskoj obali. Udaljeno je samo oko 50km od mora. Ono što je posebno zanimljivo je da tamo postoji i mogućnost ribolova. Kao što je već rečeno, u samoj reci je ribolov zabranjen, ali se u parku Agios Nikolaos nalazi malo veštačko jezerce, koje je poribljeno kalifornijskim pastrmkama.


Jezerce za ribolov (na tabli piše „pecanje pastrmke”)

Ribolov je po principu „ulovi i nosi kući”, a dozvola za ulov jedne ribe je 2-3 eura. Od toga ne treba očekivati neki veliki sportski i mušičarski doživljaj. Jezerce ipak daje mogućnost da se na udicu ulovi „riba sa pegama na koži” u vodi reke na kojoj je prvi put opisano mušičarenje.

_________________
Животот е досадното време помеѓу два риболовни излета...

од овај текст погоре
единствен точен податок е што ЕЛИЈАН пишувал

се надолу се претпоставки за точната локација на таа река -- до ден денес никој не успеал да докаже каде било точно тоа место и таа река која елијан ја опишал како место од каде почнало мушичарењето

истражувале и барале многу познати балкански и светски научници

така да текстот не е за да се земе здраво за готово

_________________
-------- КоЈ ФаТи ><> ФатЕ - КоЈ Не ФаТЕ <>< Ке ФаТИ ---------
---------Piscator non solum piscatur------------